Jouw beurt
Marieke Rooijmans
juli 2022
Pim genoot van de heerlijke dag aan zee. Hij was er echt aan toe geweest. Even geen zeurende opdrachtgevers aan zijn hoofd. Hij had nog even gedacht om zijn laptop mee te nemen, maar dat had zijn vrouw hem ten strengste verboden. Het ging al even niet zo heel lekker tussen hen, dus had hij zich er meteen bij neergelegd.
Zijn twee zoontjes waren in de branding van de zee, druk in de weer met hun emmertjes. De zee was rustig. Hun knaloranje zwemvleugeltjes reflecteerden bijna door het felle zonlicht. Het was, ondanks het prachtige weer, niet zo heel druk op het strand.
Mariëlle lag naast hem op haar strandbedje.
Ik heb dit verhaal geschreven voor een verhalenwedstrijd.
De opdracht was om een verhaal te schrijven van max 400 woorden met deze foto als inspiratie.
Haar hoed over haar gezicht om haar bleke huid met haar guitige sproetjes te beschermen tegen de brandende zon. Wat hield hij van deze vrouw.
Mariëlle lag naast hem op haar strandbedje. Haar hoed over haar gezicht om haar bleke huid met haar guitige sproetjes te beschermen tegen de brandende zon. Wat hield hij van deze vrouw.
Ze vertrouwde erop dat hij hun zoontjes in de gaten zou houden. Hij had haar de laatste jaren echt verwaarloosd. De hele opvoeding van de jongens kwam op haar schouders terecht. Hij was nooit thuis. Ze had hem heel duidelijk gemaakt, dat het nu zijn beurt was om op de jongens te letten.
‘Papa!’ Sem kwam aangerend. ‘Zullen we samen een zandkasteel bouwen?’
Zijn broertje Luuk kwam er waggelend achteraan gehobbeld. Zijn pamper volgezogen met water. Het was net een eendje. ‘Uuk ook.’
Pim stond op. ‘Ja Luuk mag ook meedoen’. Hij pakte de kleine man bij zijn mollige handje en samen liepen ze richting het water. Sem was inmiddels al enthousiast terug gerend.
Het warme zand brandde onder Pims voeten. Hij tilde Luuk op zijn arm, bang dat zijn zachte peutervoetjes zouden verbranden. Een warme straal water, tenminste dat hoopte hij, liep vanuit de luier over zijn arm naar beneden.
Een half uurtje later keek Pim trots naar het bouwwerk dat ze met zijn drietjes gecreëerd hadden. ‘Zullen we mama laten zien wat we gemaakt hebben?’
‘Ja!’ riepen de beide mannetjes luid.
Sem was al weer vooruit gesneld. ‘Mama, kijk eens wat we gemaakt hebben!’ riep hij vrolijk. Hij minderde vaart en draaide zich om naar Pim, ‘Papa, mama is weg.’
Pim staarde naar het bedje waar Mariëlle zojuist nog op had gelegen. Ze lag er niet meer. Op haar strandbedje lag een briefje met één woord erop: ‘sorry.’ Haar handdoek netjes opgevouwen eronder. Haar zonnebril verloren op een hoopje zand naast hem.