Voor de derde keer lees ik mijn e-mail door.

Beste mevrouw Bosman,

Hartelijk dank dat ik nog steeds in aanmerking kom om De Show te mogen presenteren. Een langgekoesterde droom die uitkomt, en ik ben vastbesloten om deze kans volledig te benutten.

Voor de opdracht om drie gasten te kiezen, heb ik bewust gekozen om buiten de traditionele paden te treden en een gastenlijst samenstellen die niet alleen informatief is maar ook een onvergetelijke kijkervaring biedt.

•  Maxwell Quantum is een charismatische androïde met een scherp gevoel voor humor en een schat aan kennis over de meest exotische bestemmingen en futuristische reistechnologieën. Maxwell kan op een boeiende manier vertellen over zijn ervaringen, waardoor de kijkers zich kunnen laten inspireren door de onbegrensde mogelijkheden van de toekomstige reiswereld.
• Luna Skyweaver. Als de bewaarder van de Dromenvanger heeft Luna de unieke gave om de meest kleurrijke en inspirerende dromen te vangen en met de wereld te delen. Haar aanwezigheid op De Show belooft niet alleen betoverende verhalen, maar ook een kijkje in de magische kracht van verbeelding.
• Elara Moonwhisper, een tovenares die door de eeuwen heen heeft gewandeld, brengt een schat aan wijsheid en ervaring naar De Show. Met een kennis van vervlogen tijden deelt Elara oude verhalen, wijze lessen en enkele onverwachte anekdotes. Haar aanwezigheid straalt niet alleen mysterie uit, maar biedt ook een uniek perspectief op de evolutie van menselijke geschiedenis en magie.

Ik begrijp dat dit voorstel wellicht onconventioneel is, maar ik geloof dat het de kijkers zal verrassen en een unieke sfeer aan De Show zal toevoegen. Nogmaals bedankt voor deze ongelooflijke kans. Ik kijk uit naar het vervolg.

Met vriendelijke groet,

Kiki van Leeuwen

Terwijl mijn cursor boven de "Verzenden" knop zweeft, vraag ik me af hoe de producent zal reageren op deze gedurfde keuze. Nerveus trommel ik met mijn vingers op mijn bureau. Ik moet dit gewoon doen. Dit is mijn kans. Resoluut druk ik op de verzendknop.

 

Starend naar de groene weilanden met grazende koeien, neem ik een slok van mijn Starbucks koffie. Ik krijg het met moeite doorgeslikt. Zoals gewoonlijk ben ik veel te vroeg en ergens verergert dat mijn zenuwen alleen maar. Gelukkig zitten er niet veel mensen in de trein. De trein mindert vaart bij het volgende station en een handjevol mensen stapt in. Een aparte man besluit schuin tegenover me te gaan zitten, hoewel er nog genoeg andere lege plekken zijn. Zijn gezichtsuitdrukking straalt een zekere nonchalance uit en zijn haar staat in blonde pieken overeind, alsof hij het eigenhandig met een huishoudschaar bijgepunt heeft. Onder zijn veel te kort afgeknipte spijkerbroek draagt hij grijze sokken in afgetrapte sandalen. Serieus kerel? Sokken in sandalen? Met een licht geïrriteerde zucht staar ik naar buiten.

‘Kandedaat?’

Langzaam draai ik mijn hoofd naar hem toe.

Met een vriendelijke glimlach knikt hij naar mijn tas, waardoor ik me bewust word van het logo van De Show dat erop prijkt. ‘Presentata?’

Ik glimlach beleefd terug en trek mijn tas wat dichter naar me toe. Wat een rare snuiter.

Hij steekt zijn hand naar me uit. ‘Bart. Ek ben een van de andere presentata.’

Met opgetrokken wenkbrauwen schud ik aarzelend zijn hand. ‘Aangenaam, ik ben Kiki,’ zeg ik zo beschaafd mogelijk.

‘Aangenaam, Kaka.’

Ik proest zo hard dat mijn koffie over de rand van het bekertje schudt.

 

De laatste koffie klotst over de rand als de trein onder luid protest tot stilstand komt. Door de kracht word ik op mijn medepresentata gesmeten. Onhandig krabbel ik overeind en verontschuldig me minstens zo knullig.

Bart grijnst geamuseerd naar me. ‘Kan gebeeren, Kaka.’

Ik kijk uit het raam en zie dat de trein is gestopt te midden van alleen maar groen. Links groen met koeien, rechts groen met schapen.

De blikkerige stem van de conducteur schalt door de luidsprekers. ‘Beste reizigers, excuses voor deze vertraging. U dient rekening te houden met minstens een uur extra reistijd. Gelieve de deuren van de trein gesloten te houden.’

‘Ah nee, de afspraak,’ zegt Bart.

Shit! En nu? Ontmoedigd laat ik me weer op mijn zitplaats vallen. Mijn hoofd rust verslagen in mijn handen. ‘Dat gaan we nooit halen.’

Bart wenkt me en samen lopen we naar de laatste coupé. ‘Ek heb een edea.’

Zonder echt naar hem te luisteren druk ik zenuwachtig enkele keren op de knop om de deur te openen. Zonder resultaat. Bart duwt me opzij en houdt zijn hand voor de knop. Een schel geluid laat mijn trommelvliezen zo hard vibreren dat ik er scheel van kijk. Zonder de knop aangeraakt te hebben schuiven de deuren open. Hoe heeft hij dat gedaan?

Bart sprint als eerste van het talud af, het zompige weiland in. Op zijn afgetrapte sandalen met grijze sokken. Hardop lachend ren ik achter hem aan, maar al snel wordt duidelijk mijn pumps ook geen goede keuze waren.

 

De productieassistent wijst ons de weg naar de kleedruimte. Op mijn blote voeten loop ik achter haar aan. Gevolgd door Bart. Dankzij Google Maps en een lieve meneer, die ons een lift heeft gegeven, komen we verbazingwekkend genoeg nog op tijd aan. Het laatste stuk hebben we gerent. Bart had er goed de vaart in en daardoor hebben we nog zo’n tien minuten speling.

Ik knik naar de man die al in de kleedkamer zit en laat me uitgeput op het harde bankstel vallen. Mijn pumps gooi ik op de grond. Ik kan niet meer. Ik ben kapot. Bart daarentegen schijnt nergens last van te hebben.

Zuchtend kijk ik op naar de ogenschijnlijk derde kandidaat. Het is een opmerkelijke verschijning.

Hij draagt een glanzend driedelig zwartpaars kostuum en zijn haar is lila geverfd en in een hoge kuif achterover gekamd. Hij doet haar denken aan de presentator uit de Hunger Games. Met een grote grijns lacht hij zijn spierwitte tanden bloot, maar zegt niets.

Ja, nu weet ik het zeker. Het is een kopie van Caesar Flickerman.

Terwijl Bart de blubber uit zijn sokken wast, spoel ik mijn nieuwe pumps af onder de kraan. Gelukkig heb ik geen panty aan gedaan en kan ik mijn benen gewoon wassen. Dan kom ik nog een beetje netjes over. Kreunend wrijf ik over mijn gehavende voeten. ‘Hmm, daat zeer zeker?’ vraagt Bart.

Ik knik.

‘Kam maar.’ Hij duwt me op de stoel die voor de grote make-up spiegel staat.

Verschrikt kijk ik in de spiegel en fatsoeneer mijn haar. Met mijn andere hand zoek ik op de tast naar een borstel.

‘Nee, net je haar. Je vaeten.’

Voordat ik het in de gaten heb, pakt hij mijn linkervoet en brengt hem naar zijn mond. Hij blaast zacht tegen de zool van mijn voet. Het tintelt en een warme gloed trekt langs mijn enkel omhoog. De pijn en de sneetjes verdwijnen als sneeuw voor de zon. Mijn voeten zijn als nieuw. Verbaast kijk ik Bart aan en breng snel mijn andere voet omhoog, voordat hij zich bedenkt. Lachend pakt hij mijn andere voet aan en begint opnieuw te blazen.

‘Wat is dit toch een rare wereld.’ Caesar staat op, gooit verwaand zijn hoofd in zijn nek en loopt de kleedkamer uit.

 

De deur van de kleedkamer zwaait opnieuw open en de productieassistente reikt ons elk een envelop aan. Ik open de envelop en lees de opdracht die erin staat:

We hebben Luna Skyweaver uitgenodigd voor De Show. Kondig haar zingend aan met een rijm van vier regels.

De paniek schiet in mijn lijf. Zingen? Dat kan ik helemaal niet!

‘Jullie krijgen een uur de tijd. Daarna verwacht ik jullie in de studio.’ Met een sierlijke beweging draait de productieassistente op haar tenen om haar as en verdwijnt weer.

Bart kijkt me vragend aan? ‘Thee met een beetje haneng?’

Ik knik. Niet dat die honingthee mijn stembanden zo ver op kunnen trekken, dat het straks ook nog een beetje aantrekkelijk gaat klinken, maar goed. Alle beetjes helpen.

Na een uurtje ploeteren, staat er toch wat op papier. Ik zing het in mijn hoofd nog eens na. Waarom ik ook een melodie van Jan Smit gepakt heb, weet ik eigenlijk niet. Ik hou niet eens van zijn muziek.

‘Laat heren!’ zegt Bart.

Ik adem diep in en zet aan:

Als de nacht begint,

vangt zij ze in de wind.

Een droom is haar magie,

van elfje tot puppy.

Luid applaudisserend staat Bart op. ‘Gaaf! Heel gaed gedaan!’

Ik geloof er helemaal niets van, maar ik ben blij met zijn enthousiasme. ‘Nu jij!’

 

Niet lang daarna komt Caesar met een lang gezicht de kleedkamer binnen gelopen. Als een klein kind gaat hij met zijn armen over elkaar zitten. Of zit hem iets anders dwars?

‘Bart, jij mag eerst,’ zegt de productieassistente, waarvan ik nog steeds haar naam niet weet.

‘Succes Bart, je kunt dit,’ moedig ik hem aan.

Hij kijkt me vol trots aan. ‘Dankjewel, Kaka.’

Zodra hij en de productieassistente de deur uit zijn, blijft er een bedrukte sfeer achter in de kleedkamer.

‘Scheelt er iets?’ durf ik na enkele minuten te vragen.

Caesar zucht. ‘De Show is… laat ik zeggen…’ Hij leunt achterover en slaat zijn linkerbeen theatraal over de rechter. ‘Het is een herhaling van de Hunger Games, maar dan echt en in een modern jasje.’

Even staar ik hem verbouwereerd aan? ‘Wat bedoel je? De Hunger Games? Deze opzet is toch heel anders? En waarom zouden ze ons dan gevraagd hebben om zelf kandidaten aan te dragen?’

‘Om te zien hoe ver je outside the box kunt denken,’ oppert hij.

‘Hoe weet je dit?’ vraag ik nog steeds verbaasd.

‘Van Zara.’

‘Wie is Zara?’

Caesar laat een schamper lachje horen. ‘De productieassistente.’

‘Waarom zou ze jou dat vertellen?’

Nu lacht Caesar hardop zijn witte tanden bloot en komt zijn flair en flamboyante figuur weer naar boven. Meteen wordt me heel veel duidelijk.

Ik slik een dikke brok in mijn keel weg. ‘Gaan we echt een show maken van een spel op leven en dood? Is dat de bedoeling?’

 

Caesar en Zara lopen de kleedkamer uit ik blijf alleen achter. Starend naar de lelijke plafondplaten boven me, herhaal ik in gedachten het gesprek met Caesar. Dit kan toch niet waar zijn?

Ongeduldig wacht ik op Bart. Waar blijft hij? De twijfel slaat nog meer toe en ik vraag me hardop af of ik hier wel mee door moet gaan. Het duurt me veel te lang en ik open de deur. Voorzichtig kijk om de hoek. De hele gang is uitgestorven. Is dat niet raar voor zo’n enorme productie? Ik besluit de andere kant op te lopen dan waar de opnamestudio zich bevindt. Het gebouw lijkt wel een doolhof. Overal zijn gangen met ontelbare gesloten deuren, maar er is geen raam te bekennen. Al snel besef ik dat ik verdwaald ben. Dan hoor ik stemmen achter een van de gesloten deuren. Misschien kunnen zij me helpen. Toch aarzel ik en leg mijn oor tegen de deur. Het zijn vage fluisterstemmen, maar ik weet flarden op te vangen.

‘Caesar kan daar prima mee omgaan.’ Er klinkt een harde plof en er wordt met iets geschoven. ‘… de andere kandidaten…’ Nog een scherp krassend geluid. ‘Hoe lang kunnen we ze…’ Gemompel. ‘Ze maken elkaar af.’ Hardop gelach. ‘Shht! Dat is toch precies de bedoeling.’

Verschrikt doe ik een stap naar achteren. Wat is dit? En als al vaststaat dat Caesar de presentator wordt, wat hebben ze dan met Bart gedaan? En ben ik wel veilig?

 

In paniek ren ik, half struikelend, de gang door. De eerste deur die ik tegenkom trek ik open. Met een knal valt hij achter me dicht. Meteen word ik door iemand bij mijn arm genomen en een podium op geduwd. Er staan twee grote camera’s op me gericht en als ik mijn ogen tot spleetjes knijp kan ik net genoeg tegen het felle licht inkijken om te zien dat er een tiental mensen op een tribune zit. Ik neem aarzelend plaats op het roodleren bankstel.

De presentator schraapt zijn keel om te beginnen. ‘Welkom, mevrouw Planck.’

Verbaasd staar ik hem aan. ‘Ik heet geen..’

Ik word onderbroken door de begintune van deze nieuwe show. Waar ben ik nu weer terechtgekomen?

‘Welkom terug, bij de Kennis Arena. Onze volgende gast is Marjolein Planck, een expert in kwantumfysica.’

Expert in wat? Kwantumfysica? Ik heb wel eens een documentaire gezien omdat ik het ontzettend boeiende materie vind, maar dat maakt me nog geen expert.  

‘Kunt u in begrijpelijke taal aan ons uitleggen, wat kwantumfysica is, mevrouw Planck?’

Nee dat kan ik niet! Het liefst had ik het hardop geschreeuwd, maar dat gaat niet.

Vanuit het niets schiet de intro van de documentaire door mijn hoofd. Ik kan hem spontaan letterlijk opdreunen. ‘Haewel de wetenschap langzaam tat het enzecht kamt dat we het meeste nag…’ Ik kuch en bied mijn excuses aan. ‘Dat we het meeste nog niet weten, geeft de nieuwe wetenschap in ieder geval een opening en een erkenning dat er verschijnselen kunnen bestaan die tegen ons natuurlijk begripsvermogen ingaan. Er blijkt een dimensie te zijn die invloed uitoefent op de materie waar we nog geen weet van hebben. Deze staat buiten onze begrippen voor ruimte en tijd.’

Ik begin gewoon als Bart te praten. Hoe weet ik dit allemaal? Of heeft Bart me misschien een handje geholpen?

 

Hoe ik me er doorheen geslagen heb, weet ik nog steeds niet. Vertwijfelt loop ik de studio uit. Op de gang kom ik Zara en Bart tegen.

‘Eindelijk, daar ben je,’ zegt Zara overdreven zuchtend. Ze rolt nog net niet met haar ogen, die verstopt zitten onder haar ellelange nepwimpers. ‘Kom, je bent aan de beurt.’

Terwijl we achter haar aan lopen, kijkt Bart me grinnikend aan. ‘Kwantemfeseca es echt hele enteressante materee.’

Zara kijkt om en trekt haar wenkbrauwen op. Ze schud verward haar hoofd.

‘Zeker weten,’ antwoord ik lachend. ‘Hoe ging het bij jou? Alles oké?’

Bart knikt, maar er verschijnt een bezorgde blik op zijn gezicht. ‘Dat zeg ek je later.’ Hij knikt nogmaals, maar nu in de richting van Zara die geïrriteerd voor hen uit snelt.

‘O, Kaka,’ zegt Bart nog net voordat ik de studio van De Show binnenloop. Hij buigt zich naar me toe en fluistert in mijn oor: ‘Beread je ap het ergste vaer. Het es naet wat je denkt.’

Voordat ik verder kan vragen, duwt Zara me de studio binnen. Wat bedoelde Bart daar nou mee?

 

‘Omkleden kan niet meer,’ zegt Zara. Een geluidstechnicus brengt ondertussen een microfoontje bij me aan. Ik krijg een groter exemplaar in mijn handen. ‘Voor de zingende aankondiging,’ verduidelijkt Zara, als ze me vertwijfeld naar het ding ziet kijken.

Ik kijk op en zoek Bart, maar de vogel is weer gevlogen.

Zara geeft me een duwtje in de goede richting en ik sta ineens boven aan een immens hoge showtrap. Het gaat allemaal zo snel. De muziek start en ik loop zingend de trap af. Dit is mijn moment. Ik moet hem pakken.

Terwijl ik de trap afdaal zie ik Luna Skyweaver al op het podium zitten. Het publiek applaudisseert opvallend luid voor mijn gekrijs en ik geef Luna een hand. ‘Mevrouw Skyweaver, wat een eer dat ik u hier mag ontvangen.’

Wat ga ik haar vragen? Daar heb ik helemaal niet over nagedacht. Even slaat de paniek toe en ik voel hoe mijn ademhaling versnelt. Mijn maag lijkt zich als een grote bal samen te knijpen. Ademhalen Kiki, je kunt dit.

Om tijd te winnen voor mezelf, besluit ik Luna te laten praten. ‘Kunt u uitleggen wat een bewaarder van de Dromenvanger is en wat u zoal doet op een dag.’

‘Nou mevrouw Van Leeuwen, ik werk vooral in de nacht.’

Wat stom! Nadenken Kiek!

Luna legt uit wat ze zoal doet en één bepaalde opmerking zet me aan het denken.

‘U zegt dat u gedachten kunt overbrengen van mens op mens?’ vraag ik nogmaals ter bevestiging.

Luna knikt. ‘Dat klopt.’

‘Alleen bij slapende mensen?’

Even staart Luna vertwijfeld naar de grond, maar lijkt zich dan te herpakken. ‘Nee, dat hoeft niet perse. Ik kan een hele wereld creëren voor meerdere mensen tegelijkertijd.’ Ze schraapt haar keel. ‘Maar officieel ben ik alleen bevoegd om dit bij slapende mensen te doen,’ zegt ze er snel achteraan.

‘Officieel?’ herhaal ik.

Het enige wat Luna kan doen is schaapachtig lachen.

Voordat ik verder kan vragen, wordt ons gesprek abrupt onderbroken. ‘Cut! Dit is voldoende materiaal.’

 

Zara komt naar me toegelopen. ‘Er komt zo nog een tweede gast. Je kunt lekker blijven zitten. Gewoon een relaxt gesprekje mee voeren. Je doet het hartstikke goed.’

Het overdreven vriendelijke gedrag van de productieassistente ontgaat me niet. Zit ik te dicht op de waarheid en probeert ze me te paaien?

‘Wie is de nieuwe gast?’ vraag ik haar.

‘De koning van vorig jaar.’

Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘De koning van vorig jaar?’

Zara knikt. ‘Hij heeft de laatste editie gewonnen, alleen werd De Show tot vorig jaar enkel online uitgezonden.’

De woorden van Bart schieten door mijn hoofd. ‘Bereid je op het ergste voor. Het is niet wat je denkt.’

Nee, het is geen gewone show. Mijn vermoedens blijken ieder uur meer bevestigd te worden.

Vanuit de coulissen zie ik een jonge man aan komen. Hij heeft een raar loopje. Als hij de studioverlichting in stapt, zie ik dat hij een beenprothese heeft.

‘O,’ zei Zara. ‘Zijn naam is Max Blackthorn.’

‘Blackthorn?’

‘Zijn ouders heten Van Doorn en De Zwart,’ legt Zara uit. ‘Dit bekt lekkerder voor een winnaar.’

Het publiek gaat uit zijn dak als Max het podium op loop. Ik sta op en schud hem de hand. ‘Welkom Max, koning van De Show 2023,’ bluf ik me door de aankondiging heen.’

Ik besluit dat mijn vorige aanpak een prima insteek is. ‘Help ons nog eens herinneren hoe jij de afgelopen editie de winst wist te behalen! We kunnen allemaal zien dat dit niet zonder slag of stoot is gegaan.’ Ik knik naar de prothese en bid tot wie dan ook, dat hij zijn handicap daadwerkelijk aan De Show te danken heeft en ik geen rare dingen uitkraam.’

Trots gooit Max zijn prothese been op het glazen tafeltje voor me.

Ik schrik er van.

‘Niemand kan Max Blackthorn verslaan. Zelfs een berenklem niet! Die blaaskaak van de 2022 editie dacht dat hij mij kon hebben, maar daar heeft hij zich akelig in vergist.’

Opnieuw laait het publiek op. Ik zie Zara haar best doen om ze weer rustig te krijgen.

‘Hij, en de rest, kan het in ieder geval niet meer navertellen,’ grijnst Max. ‘Ik ben benieuwd wie dit jaar mijn tegenstanders zijn.’

Kippenvel kruipt vanaf mijn tenen via mijn ruggengraat naar boven.

 

Met verbazing open ik de e-mail. Ik had geen bericht meer verwacht van De Show, nadat ik enkele weken geleden, in paniek de studio uitgerend was.

‘Beste mevrouw Van Leeuwen,

 Hierbij deel ik u mede dat u helaas niet bent verkozen tot presentator van De Show.

 Nee, natuurlijk niet. Dat is Caesar geworden. Vanaf het eerste moment was het duidelijk dat hij het zou worden. Misschien heeft hij zelfs wel niet eens auditie hoeven doen. Ik lees verder.

U bent echter wel geselecteerd als kandidaat.

Ik verslik me bij het lezen van die zin bijna in mijn koffie. Als kandidaat? Meteen gaat mijn telefoon. Het is Bart zie ik. Naar adem happend neem ik het gesprek aan.

‘Je hebt het aak gelezen, Kaka. Dat dacht ek al.’

‘Maar… hoe..?’ stamel ik.

‘Je hebt nag net alles gelezen, tach?’

Nee dat heb ik niet. Ik scrol over de rest van de tekst.

Zoals vermeld in de bijlage, is je selectie een verplichting die je aangegaan bent indien je zou deelnemen aan de auditie.

Verplichting? Bijlage? Ik heb helemaal geen bijlage gezien in die eerste mail. Mijn hoofd maakt overuren. ‘Bart, ik snap het niet.’

‘Het es heel sempel. We zen samen met anderen, kandedaten vaar de valgende edetea. Verplecht.’

Ik zucht. ‘Dat lees ik ook ja, maar dat kunnen ze ons toch niet verplichten?’ Op dat moment stopt er een zwart busje met geblindeerde ramen voor mijn huis. Ik kijk van het busje naar de e-mail.

U zult weldra opgehaald worden. Ik wens u heel veel succes!

‘Tat straks,’ hoor ik Bart geamuseerd aan de andere kant van de lijn zeggen. Op dat moment wordt mijn voordeur met veel geweld ingetrapt. Shit! Ik ben kandidaat, schiet het door mijn hoofd.